Openingen zijn vaak leerzaam. Vooral als je er bij bent zonder intense betrokkenheid. Dan valt op dat de dagvoorzitter, ceremoniemeester of inleider ervan uitgaat dat iedereen wel weet wie hij of zij is en wat er op het program staat.
In de verduisterde zaal van een grote bioscoop nam iemand het woord. Het kleine figuurtje liep ongemakkelijk heen en weer met een opgevouwen, slap papiertje in de ene en een microfoon in de andere hand (waardoor het onmogelijk bleek de aantekeningen uit te vouwen). En meteen de inhoud in.
Om mij heen haakte men snel af. Dat lag aan de onsamenhangende inleiding. De spreker verzuimde te vertellen wie hij was, wat hij kwam doen en wat ons te wachten stond. We probeerden dat uit te vogelen. Dat kost denkruimte en dan ontgaat je wat de spreker vertelt. En het wekt irritatie: wat moeten we nu met deze figuur en waarom houdt hij ons gevangen in een warrig verhaal? Wanneer is de pauze en wat komt er zo als eerste?
Tip
Wanneer je mensen die de moeite nemen naar een event te komen, wilt vertellen wat de bijeenkomst behelst, ben je het hen verplicht er werk van te maken.
Neem daarom de spreeketiquette in acht. Die leert dat je er (altijd) goed aan doet jezelf te introduceren (als niemand anders dat duidelijk doet) en te vertellen wat je komt doen en waarom. Zo beantwoord je de vragen die het publiek zich stelt en maak je de weg vrij voor de ontvangst van je echte boodschap.
De regels voor het spreken in het openbaar zeggen overigens ook dat rondbanjeren zonder doel juist de aandacht vestigt op het ongemak van de spreker. En dat werken met aantekeningen prima is mits je er ook echt iets mee doet. Hannesen met een papier in de ene en een microfoon in de andere hand, vertelt ons vooral dat je informeel wilt overkomen maar onvoorbereid bent.